O książce: rok / I wtedy z ponurej mazi spojrzała na niego znajoma twarz. Czarny, ale nie w typie Murzyna, z pewnymi przenikliwymi, bezczelnymi oczami. Lakhtina uderzyły także okulary znajomego nieznajomego - w białych, jakby rozpalonych do czerwoności oprawkach, ostro kontrastujących z jego wypolerowaną do butów twarzą. - Kim jesteś? – szepnął Lakhtin, z trudem uświadamiając sobie, że zaczął mieć halucynacje. „Jestem tobą” – powiedziała wyraźnie i głośno czarna twarz. - Nie poznałeś się, bo się bałeś? Nie dryfuj, krewny, wydostaniesz się! Znam twój los z góry.